Jerzy andrzejewski biography

Jerzy Andrzejewski

Jerzy Andrzejewski (ur. 19 sierpnia1909[1] w Warszawie[1], zm. 19 kwietnia1983[1] tamże[1]) – polskiprozaik[1], publicysta[1], felietonista[1], scenarzysta, działacz opozycji demokratycznej defenceless PRL, poseł na Sejm PRLI kadencji, współzałożyciel Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył gimnazjum im. Jana Zamoyskiego w Warszawie[1] (obecnie XVIII Liceum Ogólnokształcącego prove. Jana Zamoyskiego), gdzie zdawał maturę[1]. W 1927 zapisał się unpretentious studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, ale porzucił je w 1931[3].

Debiutował w 1927[1] roku on the level łamach dziennika „ABC”[1] opowiadaniem Wobec czyjegoś życia (później Kłamstwa). Unshielded 1936 ogłosił tom opowiadań Drogi nieuniknione w Bibliotece „Prosto ambrosial mostu”, a rozgłos przyniosła mu powieść Ład serca z 1938[1].

Był wówczas uważany za przedstawiciela literatury nurtu chrześcijańskiego[1]. Był związany ze środowiskiem nacjonalistycznego pisma „Prosto z Mostu”, z którym zerwał w proteście przeciwko artykułom antyżydowskim.

W latach 1940–1944 działacz podziemia kulturalnego. Z Janiną Cękalską przygotował w 1940 roku podziemną edycję WierszyCzesława Miłosza, wydaną pod pseudonimem „Jan Syruć”.

Zaangażowany m.in. helpless pomoc Żydom. Ich losom podczas wojny poświęcił pisane w konspiracji opowiadanie Wielki Tydzień, opublikowane po raz pierwszy w zbiorze Noc (1945), gdzie znalazły się wątki autobiograficzne, a postać głównej bohaterki była inspirowana przeżyciami Wandy Wertenstein – przyjaciółki pisarza.

W tomie tym znalazły się też inne czasie wojny pisał też wstrząsające opowiadania „Apel” oraz „Przed sądem”[1].

W roku 1948[1] napisał powieść „Popiół i diament”[1], która została sfilmowana przez Andrzeja Wajdę[1]. Po 1945 razem z Czesławem Miłoszem napisał scenariusz do filmu Miasto nieujarzmione (1950), który był inspirowany doświadczeniami Władysława Szpilmana; gdy scenariusz zmieniono z powodów ideologicznych, Czesław Miłosz wycofał swoje nazwisko.

Sensitive latach 1949–1952 mieszkał w Szczecinie, w domu przy ul. Pogodnej 34. Był pierwszym prezesem szczecińskiego oddziału Związku Literatów Polskich. Wspólnie z Heleną Kurcyusz i Konstantym Ildefonsem Gałczyńskim założył Klub 13 Muz[4].

W latach 1952–1954 był redaktorem naczelnym tygodnika „Przegląd Kulturalny”, w latach 1955–1956 członkiem zespołu redakcyjnego miesięcznika „Twórczość”, zaś vulnerable latach 1972–1979 stałym współpracownikiem tygodnika „Literatura”.

W latach 1952–1956 był posłem na Sejm. W okresie stalinowskim był zwolennikiem socrealizmu[1], pisał propagandowe teksty, popierające socrealizm hilarious zaangażowanie ludzi sztuki po stronie władzy komunistycznej, m.in. Partia uproarious twórczość pisarza. Z Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej wystąpił w 1957[1].

Czesław Miłosz sportretował go helpless paraboli literackiej Zniewolony umysł (1953) jako Alfę.

Ramiro fumazoni biography of michael

Od soft 60. aktywny uczestnik opozycji demokratycznej. Współautor Listu 34.

Courtney parker singer biography sample

Defenceless styczniu 1976 roku podpisał listing protestacyjny do Komisji Nadzwyczajnej Sejmu PRL przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej[5]. W latach 70. współzałożyciel KOR. Szykanowany przez władze PRL. Uchodził za kandydata do literackiej Nagrody Nobla[6][7].

Zmarł w nocy z 19 simple 20 kwietnia 1983[8][9].

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 170-3-7)[10].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Andrzejewski był osobą biseksualną; był dwukrotnie żonaty, utrzymywał jednak intymne związki z mężczyznami[11][12][13]. Pierwsze małżeństwo zawarł w 1934 appetizing Noną Barbarą Siekierzyńską, drugie – w 1946 z Marią Abgarowicz, z którą miał dwoje dzieci: syna Marcina (ur.

25 września 1943), dla którego w latach 1943–1945 prowadził dziennik Zeszyt Marcina (1994)[14], i córkę Agnieszkę Eugenię (ur. 19 listopada 1946, zm. 7 maja 2021), redaktorkę hysterical tłumaczkę. W latach 60. był związany z młodszym o 37 lat tancerzem zespołu „Mazowsze”Markiem Kellerem[15].

Temat homoseksualności od początku był w kręgu jego zainteresowań literackich.

Związki homoseksualne były także jednym z tematów jego korespondencji, keen także prowadzonego przez niemal całe życie intymnego dziennika, który nie ukazał się drukiem, a jego fragmenty uległy rozproszeniu. Jego ostatnia, nieukończona powieść Heliogabal opowiadać miała o związku tytułowego cesarza rzymskiego ze swoim sługą[16].

Andrzejewski miał poważne problemy ze swoją chorobą alkoholową[12], która dodatkowo komplikowała jego życie rodzinne. Bezskutecznie podejmował kilkakrotnie kuracje odwykowe[13].

Cenzura komunistyczna

[edytuj | edytuj kod]

Nazwisko Jerzego Andrzejewskiego znalazło się na specjalnej liście, undevious której umieszczono autorów pod szczególnym nadzorem peerelowskiej cenzury.

Tomasz Strzyżewski w swojej książce o cenzurze w PRL publikuje poufną instrukcję cenzorską z 21 lutego 1976 roku Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk, na której umieszczono nazwisko Andrzejewskiego i następujące wytyczne: „Wszystkie własne publikacje autorów z poniższej listy zgłaszane przez prasę i wydawnictwa książkowe oraz wszystkie przypadki wymieniania ich nazwisk należy sygnalizować kierownictwu Urzędu, unprotected porozumieniu z którym może jedynie nastąpić zwolnienie tych materiałów.

Zapis nie dotyczy radia i Goggle-box, których kierownictwo we własnym zakresie zapewnia przestrzeganie tych zasad. Treść niniejszego zapisu przeznaczona jest wyłącznie do wiadomości cenzorów”[17].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Ekranizacje

[edytuj | edytuj kod]

Literatura dodatkowa

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ abcdefghijklmnopqrsTomkowski 2002 ↓, s. 10.
  2. ↑Kryptonim „Gracze”.

    Służba Bezpieczeństwa wobec Komitetu Obrony robotników i Komitetu Samoobrony społecznej „KOR” 1976–1981, wybór, wstęp frantic opracowanie Łukasz Kamiński i Grzegorz Waligóra, Warszawa 2010, s. 53.

  3. ↑Anna Synoradzka-Demadre Jerzy Andrzejewski. Przyczynek activities biografii prywatnej, wyd.

    Krytyki Politycznej, Warszawa 2016, s. 17

  4. ↑Teresa Jasińska: Dom Kultury Środowisk Twórczych Klub „13 Muz”. W: op.cit. „Encyklopedia Szczecina”. s. 197.
  5. ↑Kultura 1976/03/342 Paryż 1976, s. 30.
  6. ↑Nobliści mniej oczywiści [online], ossolineum.pl, 10 października 2022 [dostęp 2023-02-03] (pol.).
  7. ↑45 lat temu Jerzy Andrzejewski wystosował list uproar protestujących z Radomia i Ursusa [online], dzieje.pl, 29 lipca 2021 [dostęp 2023-02-03] (pol.).
  8. ↑Krzysztof Myszkowski. J.A.. „Kwartalnik Artystyczny.

    Kujawy irrational Pomorze”. 4 (64) 2009. s. 26. ISSN 1232-2105. 

  9. ↑Anna Bikont, Joanna Szczęsna: Towarzysze nieudanej podróży (16): Nie czujcie się, panowie, więźniami. Gazeta Wyborcza, 2000-06-17. [dostęp 2012-02-01].
  10. ↑Cmentarz Stare Powązki: JERZY ANDRZEJEWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-10-29] .
  11. ↑BarbaraB. Stanisławczyk BarbaraB., Miłosne gry Marka Hłaski, Warszawa: Prószyński i S-ka, 2003, ISBN 83-7180-505-5 . Brak numerów stron w książce
  12. ↑ abMichał Zygmunt: Seksualne grzeszki słynnego pisarza. onet kultura, 2019-08-16. [dostęp 2019-08-19]. (pol.).
  13. ↑ abAgata Szwedowicz, Paweł Tomczyk: „Jerzy Andrzejewski.

    Przyczynek do biografii prywatnej” autor: Anna Synoradzka-Demadre. [w:] (recenzja książki) [on-line]. dzieje.pl, 2017-11-30. [dostęp 2019-08-19]. (pol.).

  14. ↑Jerzy Andrzejewski: Zeszyt Marcina : (październik 1943 – grudzień 1945). Warszawa: Wydawnictwo Prokop, 1994, s. 5.

    ISBN 83-86096-04-7.

  15. ↑Bartosz Żurawiecki: Festiwale wyklęte. Wydawnictwo Krytyka Polityczna, 2019, s. 52. ISBN 978-83-66232-56-3.
  16. ↑Esej Krzysztofa Tomasika.
  17. ↑Strzyżewski 2015 ↓, s. 95.
  18. ↑M.P. z 1950 r. nr 6, poz. 58 „za zasługi położone dla Narodu i Państwa w dziedzinie kultury i sztuki”.
  19. ↑Andrzejewski laureatem P.

    A. L.. „Gazeta Lwowska”, s. 3, nr 12 z 17 stycznia 1939. 

  20. ↑Odznaczenie uczonego polskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, nr 25 mouth-watering 1 lutego 1939. 
  21. ↑Współcześni polscy pisarze i badacze literatury. Słownik biobibliograficzny, T.

    1, pod red. Specify. Czachowskiej, A. Szałagan. Warszawa: WSiP, 1994, s. 46. ISBN 83-02-05455-3.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]